"To live is the rarest thing, most people just exist" (Oscar Wilde)
Het spijt me boom. De woorden klinken in mijn hoofd. Ik spreek ze niet uit, maar richt ze naar het bladerdak boven mij. Late septemberzon baant zich een weg door het groen dat wiegt in de wind. De wind van verandering. De zomer waait zachtjes weg om plaats te maken voor de herfst. De laatste... Lees verder →
Rubjerg Knude. Het zou de naam van een Deense man kunnen zijn, een afstammeling van één of ander Vikinggeslacht. Niets van dat. Rubjerg Knude is een vuurtoren langs de ruige westkust van Noord-Jutland. Van ver zie je het witte baken boven het woeste duinenlandschap uitsteken. Op deze zomerdag met wollige wolken in een blauwe lucht... Lees verder →
Met een ajuin in de hand lopen mijn travel sister Lesley en ik door de woestijn van Lompoul. Het is een rode ajuin, vers van het veld. Gekregen van een fiere Senegalese landbouwer. Hier in deze droge woestenij werken de lokale boeren hard om een stukje groen te onderhouden. Dat is enkel mogelijk dankzij de... Lees verder →
Met een dampende koffie in de hand, genesteld in de zetel die uitkijkt over de tuin, zie ik de opkomende zon steen per steen de muur van de buren verlichten. Het belooft een zondag te worden in alle betekenissen van het woord. Ik haal adem. Ik heb het gehaald. Ik ben de winter doorgekomen. De... Lees verder →
Het geluid van klaterend water vult de stadsschouwburg, de grote lichten doven. Er staat iets te gebeuren. Terwijl de straten buiten zich hullen in avondmist, reizen wij naar een andere plaats en tijd. Mystieke klanken van exotische instrumenten brengen ons naar het oude Perzische rijk. Een zachte stem citeert flarden van 750 jaar oude poëzie.... Lees verder →
Palermo hult zich in duisternis wanneer wij, drie vriendinnen, op Siciliaanse bodem landen. Op de bus van de luchthaven naar het centrum tekenen zich achter het raam vage contouren af van heuvels en rotsachtige hoogtes, met stipjes licht waar er huizen zijn. De stad wacht nog een nacht om zich aan ons te tonen. Het... Lees verder →
Op warme zomernachten had ik als tiener de gewoonte om, wanneer iedereen in huis gaan slapen was, nog een tijdje op de smalle vensterbank van mijn raam te zitten en naar de nachtelijke hemel te kijken. Soms luisterde ik daarbij naar muziek. Andere keren luisterde ik naar de nacht. Niemand die wist dat ik daar... Lees verder →
Hoe is het mogelijk dat wij mensen keer op keer de donkere winter doorstaan? Of is het net omdat er een winter is dat we zo van de zomer kunnen houden? Zoals we een geluksgevoel kunnen ervaren omdat we ook de schaduwkant meemaken? Ik vraag het me af, mezelf lavend aan de avondzon tussen een... Lees verder →
Met z'n achten zitten we verspreid over het gras. Op de heuvel voor ons ligt Sudely Castle, de eindbestemming van onze laatste dagtocht van de wandelweek doorheen de Cotswolds. Niemand zegt een woord. Een moment van introspectie. Gids Geert, ergens onderweg in dit bucolische stukje Engeland omgedoopt tot Gerald, is ondertussen gekend en geliefd voor... Lees verder →
Het is zomer en het regent. De. Hele. Tijd. Of zo lijkt het althans. Ze zijn er wel, de opklaringen. De momenten waarop de lucht toch blauw kleurt. Tot de volgende bui. Op mijn vrije dag, enkele dagen na de storm code oranje, word ik wakker bij het geluid van striemende regen en een zeurende... Lees verder →
Levenskunst 